ταπεινοί προσκυνητές
Και αυτό το Σάββατο, της 12ης Απριλίου 2014, ξεκινήσαμε για την Ιερή Πόλη του Μεσολογγίου. Σύμμαχος ο γαλανός ουρανός μας άνοιγε δρόμο ανάμεσα στην καταπράσινη διαδρομή αριστερά μας και την καταγάλανη θάλασσα δεξιά μας που γαλήνευε τη ματιά καθώς στραφτάλιζαν τα κύματά της παίζοντας με τον ήλιο.
Για μια χρονιά ακόμη ήρθαμε προσκυνητές στην Πόλη του Μεσολογγίου, την Πόλη που της έλαχε το προνόμιο να αποκτήσει τον μοναδικό τίτλο της Ιερής Πόλης σε όλο τον κόσμο, την Πόλη που ευτύχησε μέσα από την μεγάλη της τραγωδία να αναδείξει στην Ανθρωπότητα τις πανάρχαιες αξίες της ανθρώπινης Αξιοπρέπειας και Τιμής.
Κάθε χρόνο ο Σύλλογος Δρομέων Υγείας Αθήνας (ΣΔΥΑ) είναι εκεί, μαζί με τα Μέλη του και τους Φίλους Δρομείς που θέλουν να λάβουν μέρος στον Αγώνα Δρόμου Θυσίας εις μνήμη των Εξοδιτών της Ημέρας της Ηρωϊκής Εξόδου του Μεσολογγίου, της 10ης Απριλίου 1826.
Κάθε χρόνο παραμονή των Βαϊων ξεκινάμε για το ιερό προσκύνημα, ταπεινοί προσκυνητές για να τρέξουμε πάνω στα ίδια χνάρια που άφησε ο χρόνος εκεί, εκεί που η πρωϊνή άχνη τα παίρνει μέσα από τα έγκατα της γης και σαν δοξαστικό θυμίαμα τα ανεβάζει στον ουρανό κάθε μέρα, και ενώ τα χρόνια θα περνάνε αυτά τα χνάρια θα βγαίνουν και θα θυμίζουν σε κάθε έναν από εμάς ποιοι είμαστε, τι είμαστε και τι μπορούμε να γίνουμε.
Ήρθαμε με την καρδιά γεμάτη συγκίνηση να λάβουμε μέρος σε έναν αγώνα δρόμου, όχι για να ανταγωνιστούμε ο ένας τον άλλο, αλλά για να αποδώσουμε τον σεβασμό μας στους προγόνους, σε αυτούς τους Εξωδίτες της Ιερής Πόλης, αυτούς που δίδαξαν θυσιάζοντας τη ζωή τους την αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και Τιμής.
Δεν είμαστε μόνο οι ταπεινοί προσκυνητές που ήρθαν να αποδώσουν τιμή και σεβασμό, είμαστε και οι αδύναμοι επαίτες της καθημερινότητας που ήρθαμε να αντλήσουμε Δύναμη και να ζητήσουμε νοερά από την εικόνα της σιγής και της ηρεμίας του Κήπου των Ηρώων θάρρος, θάρρος από τα σιωπηλά και σοβαρά πρόσωπα των Εξοδιτών καθώς παρελαύνουν μπροστά στα μάτια μας στην πομπή της Εξόδου.
Ήρθαμε να δούμε και να ακούσουμε τα τόσο γνωστά μας λόγια, ‘άκρα του τάφου σιωπή, στον κάμπο βασιλεύει’ να διαβάσουμε στη σημαία ‘Το Μεσολόγγι σκέλεθρο γυμνό’ να δούμε να περνάει μπροστά η Ιερή Εικόνα της Εξόδου, να δούμε τον Χρήστο Καψάλη με τον δαυλό στο χέρι να βάζει τη φωτιά στην μπαρουταποθήκη και τη βροντερή φωνή του να καλεί τους Εξωδίτες «Ελευθερία ή Θάνατος’ και ξαφνικά ο κρότος, η ανατίναξη. Γέμισε ο ουρανός καπνούς και φλόγες τύλιξαν το ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ.
Ότι πήρε ο καθένας μας από την ημέρα του Σαββάτου θα μείνει μέσα του, θα περιγράψει ίσως κάποιες εικόνες, θα δείξει κάποιες αναμνηστικές φωτογραφίες, μα το βίωμα που έζησε θα είναι δικό του και θα είναι ένα βίωμα Δύναμης που θα τον συντροφεύει στην καθημερινότητα της ζωής του για να αντιμετωπίζει τα Δύσκολα.
Ελένη Μπερτσάτου