Ο χειμερινός πολεμιστής δρόμου

Ακολουθεί άρθρο άρθρο της κ. Γ. Δρακοπούλου Παναγοπούλου, μέλους, φίλης και υποστηρίκτριας του συλλόγου μας Lepanto Runners από τις Η.Π.Α.

Καννεκτικατ – Ηνωμενες Πολιτειες

Ο Αγωνας – Η συμμετοχη αυτου του χειμερινου αγωνα ηταν απλη. Για ολον τον Ιανουαριο, δηλαδη (μεσα στην καρδια του αγριου χειμωνα) θα επρεπε να τρεξουμε καθημερινως εξω. Δεν θα λογαριαζαμε την παγωνια, την βροχη, τα χιονια, και τους παγους. Αλλωστε για αυτον τον λογο ονομαστηκε απο το κλομπ τρεξιματος του Σαουντ Ραννερ, χειμερινος πολεμιστης. Ειπα τρεξιμο, αλλα και το περπατημα επιτρεποταν στην παλη. Σιγουρα θα ηταν μια παλη, που θα δοκιμαζε την αφιερωση μας, τον προσδιορισμο μας, την σωματικη αλλα και ψυχικη δυναμη μας. Εστω και μια μερα να ξεχνουσαμε να αγωνιστουμε, οι αυστηροι κανονες και ο συλλογος θα μας εδιωχναν. Υπηρξαν τρεις κατηγοριες συμμετοχης, παρομοιες με αυτες των Ολυμπιακων Αγωνων. Ηταν το χρυσο, το ασημένιο και το χαλκινο. Πεντε μιλια καθημερινα για 31 συνεχεις ημερες για το χρυσο, δυο μιλια για το ασημένιο, και ενα μιλι για το χαλκινο. Εγω διαλεξα το ασημένιο γιατι προτιμουσα να κρατησω συντηρητικη θεση. Ποιος ξερει τι καιρο θα μας εφερνε ο αγριος Γεναρης. Καθημερινως επρεπε να δηλωνουμε τα μιλια που τρεχαμε σε αφιερωμενο app στο τηλεφωνο μας. Ετσι θα βλεπαμε και τα αποτελεσματα των υπολοιπων δρομεων μαζι με την θεση τους. Την πρωτη εβδομαδα θαλεγα οτι ο αγωνας ηταν ανετος με καθημερινο τρεξιμο και περπατημα που μου επιτρεπε να διανυω τα υποχρεωτικα μιλια και κατι παραπανω. Αυτο το παραπανω αρχισα να προσεχω προς το τελος της εβδομαδας. Ολοι οι αθλητες ετρεχαν και περπατουσαν ποιο πολλα μιλια απο τα αναγκαια. Δηλαδη με αλλα λογια αρχισε ενας εσωτερικος προσωπικος αγωνας δρομου. Αρα ποιος θα μπορεσει να αντεξει και συναμα να δυανισει τα ποιο πολλα μιλια μεχρι το τελος του μηνα? Αλλη και αυτη η τρελα, αλλα απο μια πλευρα με συγκηνησε και μου ξυπνησε το ενδιαφερον. Συναγωνισμο θελανε, και εγω αποφασισα οτι συναγωνισμο θα εδινα πισω. Και που μεχρι τωρα δεν ειχα ζησει και κατορθωσει, το ενοιωσα σαν ευκαιρια να σπρωξω τον εαυτον μου σωματικα αλλα και ψυχικα πιο περα απο την ζωνη της ανεσης. Μαλλον θα πετουσα την ζωνη της ανεσης, γιατι μονο ετσι θα καταφερνα αυτον τον πρωτοτυπο στοχο. Με το τελος της πρωτης εβδομαδας βρισκομουν στην 15^η θεση για το ασημένιο, και καπου στην 25^η ολικη θεση. Δεν ηταν ασχημα, αλλα για να φτασω ψηλα στην κορυφη, απαιτουσε δουλεια, αγωνα και καλη στρατηγικη. Αλλαξα στρατηγικη αμεσα και ετρεχα πριν την δουλεια, περπατουσα ολα τα μεσημερια, εφ οσον ακολουθουσε και το απογευματινο τρεξιμο. Το τελικο περπατημα γινοταν συστηματικα καθε βραδυ μετα το φαγητο μαζι με το πιστο σκυλακι τον Τομπυ. Με το τελος της δευτερης εβδομαδας σκαρφαλωσα σχεδον στα υψη για το ασημένιο. Βρεθηκα στην 4^η θεση, και στην 15^η ολικη θεση. Τωρα αρχισε η αδρεναλινη να τρεχει και να με σπρωχνει αλυπητα σε μεγαλυτερα υψη. Ηταν σιγουρο οτι δεν θα σταματουσα εδω. Χρειαζοτανε ακομα ποιο δραστηρια στρατηγικη, με ημερισιο λεπτομερες προγραμμα για να τα φερω βολτα. Το τρεξιμο, το περπατημα, την δουλεια, το σπιτι, την οικογενεια και φυσικα τον απαραιτητο υπνο και διατροφη. Σιγουρα αγωνιζομουν για πολλους λογους. Ηθελα να αποδειξω στον εαυτον μου οτι το σωμα ειναι ικανο και τα αντεχει ολα. Συνηθιζει και ανακαλυπτει καινουργια μονοπατια ανεσης που βρισκονται μακρυα απο την ζωνη ανεσης. Επισης πιστευα οτι η αυστηρη ημερησια προπονηση θα μου εδινε ενα καλο μαθημα πειθαρχιας και θα μου χαριζε μια θαυμασια φορμα. Με τον ερχομο της τριτης εβδομαδας αυξηθηκαν τα καθημερινα μιλια στα 10 εως 14. Ετρεχα περιπου 7 – 8 μιλια το πρωι πριν την δουλεια, περπατουσα 2 -3 μιλια τα μεσημερια, ακολουθουσαν 2-3 μιλια τα απογευματα και φυσικα τελειωνε η καθε μερα με ενα δυναμικο περπατημα πριν τον υπνο. Ακριβως η ιδια ρουτινα ακολουθησε με αφιερωση ολην την εβδομαδα. Το ηξερα οτι για να φτασω στην κορυφη θα ηταν δυσκολα, αλλο αυτο που μου μονοπολουσε τις σκεψεις ηταν το γεγονος οτι ο θρονος της κορυφης ευκολα κατακτουμε αλλα με μεγαλες δυσκολιες μπορουμε να κρατησουμε. Θα παλευα σκληρα για αυτον τον θρονο. Ολη μου η ενεργεια θα πηγαινε για να τον κρατησω. Μια εβδομαδα ειχε μεινει, και για μια ακομη φορα το μυαλο μου εκανε ιδιωτικο συναιδρειο σκεψεων και σχεδιασε μια θαυματουργη στρατηγικη για την ισια τελικη και τον θρονο αθικτο. Αν και τα ποδια μου ειχαν πιασει φωτια που την ενοιωθα καθε βραδυ στο κρεββατι. Η εσωτερικη δυναμη ηταν απειραχτη και ακεραιη. Η αποφαση βγηκε και θα χρειαζοταν ακομη μια δυνατοτερη προσπαθεια για τις τελευταιες μερες. Το ειπαμε, η κορυφη αποχταται ευκολα εν συγκρησει με την ικανοτητα να κρατηθει. Εγω την κρατουσα σφιχτα και αρνομουν να την αφησω να γλιστρησει απο τα χερια μου. Ετρεχα και περπατουσα περιπου 16 μιλια την ημερα. Το ξυπνητηρι χτυπουσε στην καρδια της νυχτας και εγω σαν ρομποτ σηκωνομουν και αμεσα στον προορισμο μου καθημερινως. Την Παρασκευη πριν το τελος του αγωνα, πηρα αδεια απο την δουλεια. Αυτην την ημερα την καθιερωσα στο τρεξιμο απο το πρωι μεχρι το βραδυ. Διανυσα την αποσταση ενος μαραθωνιου, δηλαδη 26.2 μιλια. Επειδη το Σαββατο και την Κυριακη θα βρισκομουν σε ενα σεμιναριο, χρειαστηκε να αλλαξω το προγραμμα μου ωστε να μπορεσω να δυανισω τα σχεδιασμενα και υποχρεωτικα μιλια. Καταφερα 16 μιλια το Σαββατο και 21.7 την Κυριακη που ηταν και η τελευταια μερα του αγωνα. Σε τρεις μερες αναψε φωτια το πεζοδρομιο με 63.7 μιλια και συνολικα 132 για την τελευταια εβδομαδα.

Οι Αριθμοι – Στον καθημερινο κοσμο των Λογιστικων που ζω, πνιγμενη στους αριθμους, αποφασισα να κανω μια συντομη αναπαρασταση παρουσιαζοντας τις τεσσερες εβδομαδες αγωνα με μια πινελια στον πινακα. Ηταν 51 τα συνολικα μιλια την πρωτη εβδομαδα, εν συγκρησει με την τεταρτη εβδομαδα που ξεπερασαν τα 131 μιλια. Συνολικα δυανεισα πανω απο 430 μιλια για τον μηνα του Ιανουαριου και ο Ασημενιος θρονος εμεινε αθικτος και δικος μου. Ελαβα την πρωτη θεση για το ασημι, και την τεταρτη θεση μεσα απο 750 αθλητες συμμετοχης, παιρνοντας την πρωτη θεση απο γυναικες.

Η εμπειρια – Καθως οι 31 μερες του Χειμερινου Πολεμιστη εφθασαν στο τελος τους, αξιζει να αφιερωσω ενα λεπτο και να περιγραψω την προσωπικη μου εμπειρια. Υπηρξε αιμα, ιδρωτας και δακρυα στην δυσκολη ανηφορικη διαδρομη. Ομως αυτο που θα μεινει για παντα μαζι μου θα ειναι οι αναμνησεις που εζησα. Αντικρυσα θεαματικες ανατολες, μεγαλοπρεπη ηλιοβασιλεματα, οριζοντες της πολης, δρομους της εξοχης, γαλαζια κυματα των ωκεανων και βραδυα με λαμπερα αστερια και φεγγαρι. Με δυναμωσαν στην προκληση μαζι με την εμπνευση και υποστηριξη της οικογενειας μου και των φιλων μου. Αναγνωρισα για μια ακομη φορα οτι το ανθρωπινο σωμα ειναι θαυματουργο, απιστευτο και ποιο δυνατο απο οτι φανταζομαστε και νομιζουμε. Υπαρχει ενας πολεμιστης μεσα σε ολους μας που θα πρεπει να τον καλωσορισουμε και να τον καλεσουμε μεσα στην ζωη μας. Ο ποιητης Ρομπερτ Φροστ μας ειπε – Τα δαση ειναι υπεροχα, σκοτεινα και βαθια, αλλα εχω υποσχεσεις να κρατησω, και μιλια για να παω πριν κοιμηθω, και μιλια για να παω πριν κοιμηθω…..

Γεωργια Δρακοπουλου Παναγοπουλου

Ακολουθεί το άρθρο και στα Αγγλικά

Winter Warrior 2016

The Event:

It all started very innocently, like many of the running events do; Simple requirements of a pair of sneakers, a warm coat, gloves, hat and flannel running pants. Most people would consider it an easy winter event, unlike skiing or snowboarding. Even the rules of this so called “innocent running competition” were on the simple side. You laced your sneakers up, dressed warm and headed out the door every single day during the month of January. Based on the mileage you agreed to do, you were classified as gold (5 miles daily), silver (two miles daily) or bronze (one mile daily). The main discipline in the event was the daily participation. No matter what the weather, you had to be out there running/walking for the committed miles daily. If you failed to do this even for one day, you were out of the competition. I was up to the challenge, since I run enough during the month anyways, and wanted to add a little spice in my fitness level. I specifically chose the silver competition because in case of bad weather, I wanted to be able to walk in the snow at least the distance I agreed upon; two miles could easily be done in the snow; five on the other hand might prove tricky in ice. I had all the winter gear, the hats, gloves, warm pants and coats to get me through this warrior dash. I laced the sneaks and opened the door to the beginning of the warrior……..

A day in the life of the winter warrior:

I kicked off the first day of the new year with a half marathon in Seekonk Massachusetts. It was a wonderful event, the weather was cold but comfortable and the food afterwards replenished my caloric depletion of the race. The best part was I not only met my winter warrior requirements for the day, I very much exceeded them, since after going home I also walked two or three miles. The next day I simply did what I typically do after a race; a short distance recovery run to allow the sore and torn muscles to regroup and heal. I recorded four miles in the log. It went pretty smoothly for the first seven days or so, where mileage was average and very much doable with other daily life obligations such as home, work, family, and personal time to relax. It was the beginning of week two when the real competition kicked in, where people in the group were competing for miles and by that I mean not the minimum required miles but the most miles to be on top of their group (silver, gold, bronze, male, female). I don’t recall reading anything about this new twist of a competition in the event rules, but I guess people make them as they go along.   I wasn’t sure at first if I wanted to fall victim to this “push harder, add crazy miles and strive for the top” type of mentality. I have to admit that it began to appeal to me and lured me to consider the additional challenge. How bad can it get? I am used to running a little more than 5 miles, 3 or 4 times a week, with even longer distances on the weekends. I convinced myself to give it a try. The problem with such a competition is that it feels like gambling and like the stock market. Once you are pulled in it, you are in it for the long haul, unless you decide that quitting is a better option. I have trained my brain to spit “quit” out of its vocabulary and never to consider it an option in any action I might take in life. During week two, I was treading in 15^th place for silver and somewhere in 25^th place for overall. Not too bad, but there was certainly opportunity and much room for improvement. I geared up for daily mileage increase with some days going for a run in the morning before work, and then walking at lunch, and walking in the late afternoon, after dinner. The after dinner walks were in total darkness which meant being accompanied by a flashlight. By the end of week two, I had moved up to 4^th place for silver, and 15^th place for overall. This excited me to push even harder (crazy mentality, if you ask me now, but what was the key motivator here was the adrenalin I felt as I pushed and competed harder). It felt good and I wanted to come from behind like a lion and get to the main road leading to the top. Again totally crazy mentality. I guess, I wanted to make up for all the lost opportunities which I didn’t have as a kid in sports and athletics. Now or never was the time to act like a lion and roar like one. By the beginning of week three, I started to formally strategize each and every day for what my mileage was going to be and how it will get accomplished. Think, plan, act, each and every morning with much detail, effort, determination and feet that were not allowed to complain. Many nights they felt like they were on fire and only if they had a mouth to speak with, they would blare at me about my ruthless and heartless treatment of them. On week three, daily mileage increased and average of 10-14 miles a day; This included a morning run of 6 or 7 miles, then a midday 2 mile walk, followed by a 3 mile run/walk in the dark after work, and then 2 and sometimes 3 miles after dinner with my best friend—the flashlight and Toby (Denise’s dog). By the end of week three I was at the top for Silver, and in 8^th place for overall. You would think that I should be thrilled and happy at this point. Competition makes us mean sometimes, greedy, worried and stressed. I had all those feelings mixed up and the only thing that was clear in my head was the fact that I needed to strategize even more at this point; we all know that reaching the top can be tough, but staying there is incredibly difficult. My throne can be overthrown in a day by someone else going out there and running a longer distance. With one week left (too much time as far as I was concerned) to maintain the lead. Strategy, plan and strength were key. On week four, my daily run/walks consisted of no less than 16 miles. The alarm clock went off each and every morning earlier and earlier, so I can get miles in before work; Oops, I had forgotten that I also had to work each day. This last week, work was put on “the back burner” as they say, and at lunch we would sneak out and walk, and sometimes we would sneak out in the early afternoon and walk some more to add the miles, and even more after work (courtesy of another woman who was as crazy to participate in this event with me). Fair to say that we supported each other and she was not really competing for the top; she was happy staying in the top 20 or 30. With 16 miles daily, I managed to maintain the lead; however the upcoming and last weekend of the event, I had a two day seminar for “running coach” which went from 9-5 each day. This stripped away the window of time I could run and add miles as we approached the finish line. The strategy called for emergency measures. I took a vacation day on that last Friday to run. My day started at 5 am, with a complete breakfast, followed by the 8 mile run in the icy cold streets of Glastonbury, and then returning home for a midmorning rest time and more food fueling. Between 10 am and noon I had done about 13 miles and at 1 pm I met my friend Melissa and walked another 9. Today was the day I was going to complete via run/walk the distance of the marathon and no less. With these many miles in my log, I was building a buffer that would allow me some weekend flexibility due to class. To my surprise, I felt pretty good the next day and continued with my daily routine of running 8 miles and then since the class started at 9 I had a little time to add another 3 of walking. At lunchtime, while everyone else was socializing and talking about running I ran out the door and added another 2 miles; during the midafternoon break I was able to sneak in another 1.5 miles and after class was over, time to take out the flashlight and walk in the dark for another 2. As I arrived home in Manchester, and ate dinner with the family, I think according to my daily plan I still had two miles to go to get my 16 for the day. The next day, being the final day of the event and with the obligation of class again, my plan called for 21 miles with my brain saying “shut up and run and be done with this”. This was it; excitement and adrenalin were spilling over to the pavement which I stepped on. I honestly did not feel tired with this being the 31^st day of the event. Class ended early, which was wonderful in a way, and allowed me to get my required miles in 21.7 is what I ended up with and a total mileage of 63.7 for the last three days of the insane event. The last week of the event went into turbo mode in order to stay afloat and keep up with the competition; I clocked in 132 miles in a 7 day period. Each of those days was identical in the nature of occurrences; wake up run, work, eat, run some more, work, run some more, go home, eat, run even more and sleep. I called them the “ground hog” syndrome type of days. Each morning get up and repeat what was done the day before. It is what competition brings I guess, pushing to the limits and not settling there but going above and beyond.

The Numbers:

In a world (especially mine, since Accounting is full of numbers) a number representation paints a picture of what the results are in tabular form; Week one of the warrior dash I completed 51 miles, only to challenge that mileage to the max when on week 4 I had a total of 131 miles with the last 3 days of the event exceeding 61 miles including a run/walk marathon on Friday of that week. The total mileage for January 2016 (which included daily runs and walks) exceeded 430 miles. For the silver award I received the top spot with the second runner up being quite a few miles behind. For the overall spot I got 4^th place, being the first woman with the highest mileage. Winter Warrior has been quite a challenge, a discipline, a temptation and push of the human body beyond its limits (gently at first, and then cruising on turbo till the finish line, as I burned quite a lot of rubber on the pavement and trashed my sneakers).

The experience in summary

As the 31 days of the Running Winter Warrior Challenge came to an end, I wanted to take a moment and summarize my personal experience:  There were “blood, sweat and tears” along the way, but what I will treasure are the spectacular sunrises, magnificent sunsets, city skylines, country roads, ocean views and starry nights. They pulled me through the challenge along with the inspiring and supportive running buddies and family members. I was once again reminded that the human body is miraculous, incredible and stronger than we think; it can accomplish anything with the mind being its captain and navigator. There is a warrior within each and every one of us whom we can welcome and allow in our lives!!!

February 2016

By: Georgia Panagopoulos

The woods are lovely, dark and deep, but I have promises to keep, and miles to go before I sleep, and miles to go before I sleep…Robert Frost